بعضی از هورمون ها در بدن، با ترشح بیشتر، احساسات خوبی را به ما تزریق می کنند. اگر می خواهید با درد مقابله کنید و احساس خوبی داشته باشید، سعی کنید این هورمون ها را در خود افزایش دهید.

این هورمون از هیپوتالاموس ترشح می شود و به هورمون شادی معروف است. سروتونین مسئول انتقال اطلاعات در مغز است، کیفیت خواب ما دستش است و اثر آرام بخش دارد.

این هورمون شادی خلق و خو را تنظیم می کند، از افسردگی پیشگیری می کند، فشار خون را تنظیم می کند، نقش مهمی در تنظیم چرخه قاعدگی در زنان دارد و باعث می شود احساس شادی کنید. کمبود این هورمون باعث بی خوابی، اختلالات خلق و خو، احساس غم، افسردگی، رفتار پرخاشگرانه و اختلالات خوردن می شود. برای افزایش سطح سروتونین روزی ۳۰ تا ۴۵ دقیقه ورزش کنید، غذاهای غنی از کربوهیدارت بخورید، به طور منظم در معرض نور خورشید قرار بگیرد، به اندازه کافی بخوابید، مواد غذایی حاوی ویتامین ب را فراموش نکنید. ویتامین ب در غلات و حبوبات، انواع مغزها و جوانه ها وجود دارد.

هورمون شادی در ورزش

به هنگام انجام ورزش، در مغز آندروفین (هورمون شادی) ترشح می‌شود که باعث احساس شادی می‌شود. هنگامی که ورزش می‌کنیم از میزان هورمون کورتیزول که باعث استرس می‌شود کاسته می‌شود. اگر میزان کورتیزول بالا باشد، ایمنی بدن کم می‌شود.

ورزش‌های منظم و مداوم نه تنها باعث کاهش استرس می‌شود بلکه از بروز بیماری افسردگی نیز پیشگیری کرده و می‌تواند در مراحل درمانی نیز کمک شایانی به درمان این بیماری بکند. ورزش‌های اصولی و برنامه ریزی شده سبب می‌شود تا جریان خون به مغز و ریه‌ها بیشتر شود و عمل تبادلات اکسیژن و دی اکسید کربن در مغز و شش‌ها با سرعت و حجم بیشتری صورت بگیرد.
شاید دوست داشته باشید

در نتیجه از خستگی مفرط روزمره و عصبانیت‌های مکرر جلوگیری می‌شود و نوعی نشاط و شادابی در فرد ایجاد خواهد شد. در افرادی که به‌طور منظم ورزش می‌کنند میزان بیشتری هورمون شادی سرتونین، کورتیزول، اندورفین و آنکفالین و برخی دیگر از هورمون‌ها و واسطه‌های شیمیایی ترشح می‌شوند که قادر هستند علاوه بر تسکین درد و ناراحتی بر مقاومت دفاعی بدن بیفزایند و از بروز افسردگی و احساس پوچی و یأس جلوگیری کنند.

به همین علت است که ورزشکاران افرادی شاد و شوخ طبع و پر انرژی هستند و از زندگی گروهی و اماکن شادی بخش استقبال می‌کنند در حالیکه افرادی که ورزش نمی‌کنند، علائمی مانند خستگی و بی‌انگیزه بودن و علائم تنبلی و گوشه گیری در آنها شایع‌تر است. همچینین ثابت شده که میزان شیوع افسردگی یک قطبی و دوقطبی و همچنین بیماری‌های اضطرابی و هیجان در افرادی‌که به‌طور منظم و برای سالیان طولانی ورزش می‌کنند بسیار کمتر از افرادی است که ورزش نمی‌کنند.

هورمون خنده

افرادی که به مدت ۳۰ ثانیه از ته دل می‌خندند با افرادی که تنها به یک لبخند بسنده می‌کنند از نظر شرایط هورمونی با هم متفاوت هستند و دسته اول شرایط روحی و جسمی مطلو‌ب‌تری خواهند داشت. خندیدن باعث افزایش ترشح هورمون‌های سرخوش کننده آندروفین و کاهش هورمون کورتیزول در بدن شده که این امر در نهایت موجب کاهش اضطراب، فشار و انقباضات بدن می‌شود.

ترشح هورمون «ایمونوگلوبولین» در بدن با میزان خندیدن ما ارتباط مستقیم دارد. «ایمونوگلوبولین» به مبارزه دستگاه ایمنی بدن با باکتریها و میکروبها کمک کرده و شخص را برای مقابله با بیماریها آماده می کند. پژوهشهای دیگر بر روی خندیدن نشان می دهد که انسانها به وسیله خنده، درد را بیشتر تحمل می کنند به این دلیل که خنده ترشح آندروفینها را زیادتر می کند و آندروفینها کشنده های طبیعی درد در بدن هستند.

بنابر آخرین تحقیقات علمی، خندیدن، باعث کاهش بروز انواع بیماریها از جمله بیماریهای قلبی می شود. از طرفی خنده با ایجاد تغییراتی در راههای تنفسی، باعث می شود هوای بیشتری در بینی ما جریان یافته و به سرد شدن مغز کمک کند و هر چه مغز خنک تر باشد ما شادتر خواهیم بود.

همچنین پژوهش ها نشان می دهد، کسانی که دچار حمله قلبی شده اند در روز با حداقل ۳۰ دقیقه خندیدن می توانند احتمال حمله قلبی دوم را تا حد قابل توجهی کاهش دهند. همچنین کسانی که فشار خون دارند نیز با وجود روحیه شاد و خندیدن می توانند فشار خون خود را در حد مطلوب نگه دارند. در حال حاضر این عقیده که قسمت اعظم بیماریها بر اثر احساسات منفی و اضطرابها بوجود آمده و پیشرفت می کند، توسط اکثر روانشناسان و روانپزشکان مورد قبول قرار گرفته است.

هورمون هیجان

وقتی که بسیار هیجانزده باشید، غده های فوق کلیوی ناگهان مقدار زیادی آدرنالین در خون ترشح می کنند. آدرنالین سبب افزایش شدت ضربان قلب و کارآیی آن می شود. این ماده، رگهای متصل به ماهیچه ها را گشاد می کند و علاوه بر آن موجب افرایش غلظت قند در خون می شود. به این طریق است که بدن خود را با شرایط تطبیق می دهد. با تاثیر آدرنالین، خون از چهره به ماهیچه ها هجوم آورده و به بخش هایی که ضروری تر است جریان می یابد برای همین است که هنگام ترس رنگ از رخسارتان می پرد.

آدرنالین قلب را تحریک می نماید. عضله صاف نایژکهای شش را شل می کند (به همین جهت حملات تنگی نفس یا آسم را تسکین می بخشد. حرکات عضلات روده را کند می کند و همچنین موجب تسریع و تشدید تبدیل گلیکوژن به گلوکوز می گردد.

منبع: مهر

نسخه PDFنسخه چاپی