خانه موزه‌‌ای برای معمار نثر جدید معاصر ایران
رئیس کمیسیون فرهنگی و اجتماعی شورای اسلامی شهر تهران گفت: امیدوارم شرایطی فراهم شود که به‌زودی خانه‌موزه دیگری در قلب طهران با نام استاد دکتر سعید نفیسی تأسیس شود.
رئیس کمیسیون فرهنگی و اجتماعی شورای اسلامی شهر تهران در بازدید از خانه سعید نفیسی گفت: امیدوارم شرایطی فراهم شود که به‌زودی خانه‌موزه دیگری در قلب طهران با نام استاد دکتر سعید نفیسی تأسیس شود.
به گزارش گروه شهری آوای جامعه، محمدجواد حق‌شناس ، رئیس کمیسیون فرهنگی و اجتماعی شورای اسلامی شهر تهران به همراه علی‌محمد سعادتی شهردار منطقه از منزل سعید نفیسی با حضور رامین نفیسی فرزند ایشان واقع در ناحیه یک این منطقه بازدید کردند.
در این بازدید حق‌شناس ضمن استقبال از پیشنهاد تبدیل این خانه به خانه‌موزه گفت: امیدوارم شرایطی فراهم شود که به‌زودی خانه‌موزه دیگری در منطقه ۱۲ به عنوان قلب طهران و جایی که بسیاری از مشاهیر و بزرگان فرهنگی و اجتماعی معاصر در آن سکنی داشته‌اند، با نام استاد دکتر سعید نفیسی تأسیس شود و آیندگان بتوانند از این میراث علمی-فرهنگی بهره‌مند شوند.
سعادتی نیز با یادآوری اینکه ثروت‌های این خانه، کتاب‌ها به‌ویژه نسخه‌های دستخط خود این ادیب مورخ‌اند، گفت: میان آنچه در قفسه‌های این کتابخانه‌ها می‌بینید، کتاب‌های بسیاری موجود است که به دستخط زیبای خود استاد بدون یک خط‌خوردگی نگارش شده و هنوز به چاپ نرسیده است.
چاپ، انتشار و معرفی این کتاب‌های نفیس هم ظرفیت علمی و هم ظرفیت گردشگری علمی-فرهنگی و حتی ظرفیت اقتصادی و درآمدزایی دارد.
وی ضمن تقدیر از تلاش رامین نفیسی در حفظ میراث پدر اظهار داشت: فرزند فرزانه ایشان امانت‌دار فوق‌العاده‌ای در حفظ این میراث بوده و آرزوی سلامت برای ایشان دارم.
شهردار منطقه ۱۲ تهران بر ضرورت اقدامی درخور برای حفظ این میراث تأکید کرد و ادامه داد: بنا به درخواست فرزند ایشان و جایگاه آقای دکتر نفیسی برای کشور هم در حوزه علمی و هم در حوزه فرهنگی، پیشنهاد مشخص ما این است که با هماهنگی خود خانواده، یک هیأت امنا برای تأسیس و اداره این موزه تشکیل شود؛ شامل عضو خانواده که خود ایشان‌اند و صاحب این ملک هم هستند، مجموعه شهرداری تهران و یک نهاد فرهنگی مثل دانشگاه، میراث فرهنگی یا هرجای مشابه دیگر که بتواند در این راه کمک کند.
وی ضمن اعلام آمادگی برای تبدیل این خانه، به خانه‌موزه اظهار داشت: پس از مرمت و تبدیل‌شدن این خانه به خانه‌موزه، این خانه می‌تواند زیر نظر آن هیأت امنا اداره شود. کلیات پیشنهاد ما این است و در نهایت شاید در جزئیات نیاز به بازبینی‌هایی احساس شود که انجام خواهد شد.
در ادامه رامین نفیسی به تلاش‌هایش برای تبدیل این خانه به خانه‌موزه اشاره کرد و گفت: اکنون ۵۵ سال است این خانه را سرپا نگه داشته‌ام و حال در آستانه کهنسالی، درصدد آن‌ام کاری کنیم این خانه برای آیندگان ماندگار شود. در همین زمینه با میراث فرهنگی ارتباط گرفتم و اولین حرکت این بود که اینجا را در سال ۹۲ به ثبت میراث رساندم تا اینجا تبدیل به یک خانه‌موزه و مرکز فرهنگی-پژوهشی شود؛ در نتیجه توانستم مجوز مجموعه‌داری و موزه‌داری برای این خانه دریافت کنم.
وی با ابراز تأسف از همکاری‌نکردن نهادی‌های فرهنگی ادامه داد: به هرکدام از نهادها و مراکز فرهنگی که تعدادشان هم کم نیست مراجعه کردم، با آنکه ابتدا استقبال خوبی از این اتفاق می‌کردند، در رسیدن به این هدف، مساعدت کافی نداشتند.
رامین نفیسی به کتابخانه معتبر پدر اشاره کرد و افزود: در این خانه در آن زمان حدود ۳۵ هزار جلد کتاب موجود بود و از این رو به کتابخانه سعید نفیسی معروف شده بود که از معتبرترین کتابخانه‌های زمان خود به شمار می‌رفت و خیلی از آنها به دست خود ایشان به عنوان هدیه از کتابخانه خارج شدند؛ البته کتاب‌های عمده و نخبه آن به دانشگاه تهران داده شد که حتی اکنون در تالار فردوسی، برای نسخ خطی‌ای که از این کتابخانه خارج شده، به‌طور مجزا غرفه خاصی در نظر گرفته شده که به همراه تندیس ایشان در آن فضا موجود است.
وی تصریح کرد: با آنکه فاصله نگارش برخی کتاب‌ها به بیش از ۴۰ یا ۵۰ سال می‌رسد، می‌بینیم که خط اولین کتاب با آخرین کتاب کوچک‌ترین فرقی نکرده. ایشان هرکجا که به کتابی برمی‌خورد که ارزشمند بود، به‌ویژه کتاب‌های خطی که با توجه به نبود امکاناتی نظیر فتوکپی، بیم آن می‌رفت که محتوایشان به فراموشی سپرده شود یا از بین برود، رونویسی می‌کرد و اگر در جای دیگری در دنیا به نسخ دیگر آن برخورد می‌کرد، به مقابله و تصحیح می‌پرداخت. این کتاب‌ها از ۲۰ تا ۲ هزار صفحه‌اند.
فرزند سعید نفیسی، اولویت پدر را برای جامعه، کار فرهنگی خواند و گفت: ایشان از روی سنت خانوادگی و با توجه به اینکه پدر ایشان ناظم‌الاطباء بود، وقتی برای ادامه تحصیل به فرنگ فرستاده شد، در رشته طب مشغول به تحصیل شد، اما در ادامه به این نتیجه می‌رسد که یک طبیب در نهایت بتواند حد بالا ۲۰۰ هزار نفر را در طول زندگی خود معالجه کند، درحالی‌که مملکت ما از یک بیماری بدتر رنج می‌برد که در آن زمان بی‌سوادی بوده است؛ بنابراین یک معلم با تربیت دانش‌آموزان، می‌تواند معلمان بالقوه بی‌شماری به جامعه تقدیم کند که بی‌سوادی را در جامعه ریشه‌کن کنند؛ به این ترتیب طب را رها کرد و به سراغ معلمی رفت و پس از بازگشت به ایران نیز تا پایان عمر معلم ماند و هرگز هیچ پست و مقام دیگری نپذیرفت.
به گفته وی حفظ و نوسازی بنا، همچنین تهیه نسخه الکترونیکی از همه کتاب‌های موجود در آن از جمله اقدامات وی برای ماندگار کردن این خانه بوده است.
سعید نفیسی فرزند ناظم‌الاطباء است که هردو در آرامگاه موسوم به سرقبرآقا در خیابان مولوی آرمیده‌اند. وی را بنیانگذار مکتب نثر دانشگاهی و معمار نثر جدید معاصر ایران می‌خوانند. بزرگ‌ترین خدمت وی به زبان و ادب و فرهنگ فارسی، تصحیح و تنقیح متون قدیمی است که از گوشه‌های کتابخانه‌های جهان بیرون کشیده و روی آنها با جدیت تمام کار کرده و به صورت کتاب عرضه داشته است.
از جمله اشیاء گران‌بهای خانه سعید نفیسی به جز کتاب‌ها می‌توان به دانشنامه دکتری وی در رشته ادبیات فارسی، نشان علمی از دانشسرای عالی، نشان پاپ برای نگارش کتاب تاریخ مسیحیت در ایران که نماینده پاپ و سفیر واتیکان در همین خانه به ایشان اعطا کرد، مدال لژیون دونور فرانسه، عضویت آکادمی علوم فرانسه و نشان Palmes Acdemiques، جایزه بهترین کتاب سال و… اشاره کرد.