خطر برای امنیت غذایی با گسترش اراضی بیابانی
تداوم روند گسترش اراضی بیابانی می‌تواند تاثیر زیادی بر امنیت غذایی و از بین رفتن منابع زیستی کشور داشته باشد.
۱۷ ژوئن “روز جهانی مقابله با بیابان‌زایی است” که امسال مصادف با ۲۸ خرداد شده است.
به گزارش ایسنا، در شرایطی که بیش از ۲۰ درصد مساحت کشور را اراضی بیابانی تشکیل دهند، آتش‌سوزی‌های گسترده‌ای که در سطح رویشگاه‌های زاگرس در هفته‌های گذشته اتفاق افتاده است، می‌تواند کشور را به سمت بیابانی شدن سوق می‌دهد.
یک فعال محیط زیست ضمن بیان اینکه گسترش اراضی بیابانی کشور امنیت غذای مردم را به خطر می‌اندازد، گفت: درحال حاضر شاهد از بین رفتن جنگل‌ها و مراتع کشورهستیم وبا پدیده تخریب سرزمین مواجه شده‌ایم. تداوم روند گسترش اراضی بیابانی می‌تواند تاثیر زیادی بر امنیت غذایی و از بین رفتن منابع زیستی کشور داشته باشد.
سعید طهماسبیان اعمال تحریم‌های اقتصادی و افزایش میزان بهره‌برداری و مصرف از منابع طبیعی کشور را از عوامل تشدیدکننده بیابان‌زایی و گسترش اراضی بیابانی دانست و تصریح کرد: ایران به‌دلیل تحریم برخی منابع اقتصادی در شرایط خاصی قرار دارد و علاوه‌بر آن شاهد افزایش مصرف منابع طبیعی کشور از جمله آب هستیم.
تداوم مصرف زیاد منابع طبیعی در شرایط کنونی به همراه اتخاذ سیاست‌های غلط و پدیده تغییرات آب و هوایی که خود ناشی از فعالیت‌های انسانی است، مطمئنا ما را در زمینه منابع زیستی با مشکل مواجه خواهد کرد و چالش‌های زیادی را پیش روی ما قرار می‌دهد.
وی در پاسخ به این پرسش که چقدر زمان برای جبران تخریب سرزمین و مقابله با بیابان‌زایی باقی‌مانده است؟ اظهار داشت: به‌نظر من همین الان هم برای جبران خیلی دیر شده است و ما بخشی از سرزمین را از دست داده‌ایم و زمان محدود باقی مانده به زودی تمام خواهد شد.
طهماسبیان با اشاره به اینکه سازمان های دولتی بیشترین نقش را در مقابله با بیابان‌زایی ایفا می‌کنند، تاکید کرد: نهادهای دولتی، سیاستگذار، تصمیم‌گیرنده و اجرا کننده طرح‌ها و برنامه‌ها در زمینه مقابله با بیابان‌زایی هستند بنابراین لازم است نهادهای دولتی با سیاستگذاری صحیح، آمایش سرزمین و اجرا نکردن پروژه‌های مخرب در مناطق بکر و طبیعی کشور از بیابان‌زایی جلوگیری کنند.
این فعال محیط زیست ضمن بیان اینکه مردم نیز باید در زمینه مقابله با بیابان‌زایی و عوامل تخریب منابع طبیعی از آگاهی‌های لازم برخوردار باشند، خاطرنشان کرد: با این حال مردم هیچگاه در مناطق حفاظت شده یا بکر طبیعی معدن راه‌اندازی نمی‌کنند و اجرای این نوع سیاست‌ها، مصوبات و پروژه‌ها که باعث می‌شود با پدیده بیابان‌زایی مواجه شویم در حیطه فعالیت‌های نهادهای دولتی است.
در نتیجه نقش نهادهای دولتی و تصمیم‌گیر خیلی بیشتر از نقش مردم در مقابله با بیابان‌زایی است بنابراین نهادهای رسمی کشور باید سیاست‌های خود را با آمایش سرزمین هم‌راستا کنند.
طهماسبیان در پایان درباره نقش سازمان‌های مردم نهاد در مقابله با بیابان‌زایی گفت: سازمان‌های مردم نهاد در وهله اول باید از نهادهای تصمیم‌گیر در زمینه مقابله با بیابان‌زایی مطالبه‌گری کنند همچنین به این مسئله واقف باشند که بخشی از رویکرد پروژه‌های زیست محیطی که اجرا می‌کنند باید مربوط به موضوع مقابله با تخریب سرزمین باشد علاوه بر آن می‌توانند در آگاه‌سازی جوامع محلی نقش بسیار کلیدی را ایفا کنند.